Hoe Liefde Leidt

Als kind groeide ik op met een vader en een moeder die van me hielden. Toch is dat geen garantie voor veilige hechting leerde ik later.

 

Mijn vader was een ‘tijdbomvader’ (zoals Stephan Poulter dat beschrijft in zijn boek ‘De Vaderfactor’). Dat betekent dat hij bij een kleine tegenslag in woede kon ontsteken. Dan begon hij te schreeuwen, te schelden en te vloeken en als hij iets in zijn handen had, dan vloog dat door de kamer. Vliegende bierflessen, boormachines, slijptollen en parketplanken, een kleine greep uit het arsenaal.

 

Ik ben de oudste dochter en voelde me al snel erg verantwoordelijk, maar dit kon ik natuurlijk niet voorkomen. Wel kon ik zo min mogelijk ‘tot last’ zijn. Ik trainde mezelf in het onhoorbaar lopen, geruisloos ademen en vooral heel behulpzaam zijn. Daarnaast ging ik vooral voor mijn moeder zorgen, want zij had het zwaar.

 

Als ik ’s avonds in mijn bed lag en de alcoholspiegel in het lichaam van mijn vader verder was toegenomen, dan was ik getuige van het geschreeuw van mijn vader en vervolgens de gillen van angst van mijn moeder. Ik was dan ook extreem bang, want als mijn moeder iets zou overkomen, hoe moest het dan met mij en mijn zusje? Ik durfde niks te doen, lag te trillen in bed totdat het lawaai verstomde. Het is ook voorgekomen dat mijn moeder mij en mijn zusje uit bed haalde en dat we moesten vluchten, met doodsangst in mijn lijf. Soms naar kennissen van mijn ouders, ook vaak naar de bushalte, waar we ons dan verstopten totdat de bus kwam, uit angst dat hij ons zou vinden.

 

Ik heb mijn vader gehaat. Begreep niks van hem en heb ons contact verbroken toen ik 19 was, uit lijfsbehoud. Later wilde ik wel graag weer contact, omdat loyaliteit en liefde het wonnen van mijn angst, maar helaas stond hij er niet voor open. Hij overleed op 62-jarige leeftijd toen ik 37 was. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. 

 

Ik was begin 40 toen er op verschillende gebieden ‘geen ontkomen’ meer aan was. Het besef dat ik mezelf kwijt was geraakt en het gevoel had ‘op drijfzand’ te leven. Ik voerde wat gesprekken, ging opleidingen doen, kwam in aanraking met systemisch werk en ontdekte steeds meer over hoe ik me heb aangepast aan de omstandigheden. Vroeger als kind, vervolgens samen met mijn jeugdliefde vanaf mijn zestiende, waar ik het patroon van aanpassen voortzette.

 

Als kind leerde ik meeveren met de omstandigheden, had ik niet de mogelijkheid om het stuur in eigen hand te nemen. Wat ik leerde was uit de symbiose te stappen, niet alleen maar denken aan de ander, maar mezelf serieus te nemen. De allergrootste ontdekking daarin is geweest dat ik veel meer naar mijn lichaam mag luisteren. Mijn lichaam dat de sporen van het geweld met zich meedraagt en een instrument vol wijsheid blijkt te zijn. Niet langer de signalen van mijn lijf negeren, maar serieus nemen en zelfs als richtingaanwijzer gaan gebruiken. 

 

Zo rond mijn veertigste ontdekte ik dat de neiging tot mezelf aanpassen destructief bleek. Ik had het gevoel voor iedereen te zorgen, maar voelde me leeg en eenzaam. Verstandelijk begreep ik wel hoe het beter kon, maar nu kon ik ook lijfelijk de urgentie voelen, ik móest het anders gaan doen, om weer vreugde te kunnen ervaren. Natuurlijk was er geen knop die ik kon omzetten, maar een verlangen dat ik wilde volgen, wat me een ongekende kracht gaf.

 

Op mijn 48e ging ik scheiden. Intens verdrietig en ook sterk voelend dat dit nodig was om mezelf te kunnen worden.

 

Nu, ruim zes jaar later, ben ik gelukkiger dan ooit. In de afgelopen zes jaar heb ik zó duidelijk mijn verlangen leren kennen naar mezelf uitspreken, naar voren stappen en zichtbaar zijn waardoor mijn energie en liefde kunnen stromen en de verbinding groeit.

 

Edith Eger zegt: “Ik heb van Auschwitz mijn klaslokaal gemaakt”.

 

Zo heb ik ontdekt dat mijn verhaal, ook met de schaamtevolle en pijnlijke kanten en de heling die ik ervaar, een oneindige bron van inspiratie en groei voor mij betekent.